Rotterdam; de stad van het Internationale filmfestival. Elke winter wordt dit festival gedurende anderhalve week gehouden, en trekt veel bezoekers in en uit de stad. Alle bioscopen in de stad staan in het thema van het festival en cinematografie in zijn algeheel. De stad heeft een levendige cultuur rondom films in zijn algemeen. Evenementen rondom films bestaan al jaren in de stad. Echter missen ze iets; een revolutionair karakter. Hier bestaat dus voor ons een kans om mensen te organiseren door hun passie voor cinema; in de vorm van een linkse filmclub.
De (film)scène in kaart gebracht
In Rotterdam bestaan al een aantal groepen die regelmatig film screenings vertonen. Denk aan WORM, een progressief collectief dat vaak activiteiten verzorgt omtrent experimentele muziek en films. Veel mensen komen op hun evenementen af. Vaak ben ik zelf ook aanwezig bij vooral de filmvertoningen, en veel linkse mensen in de stad komen hier op af door WORM haar progressieve karakter. Echter staat er iets merkwaardigs op hun website:
“Hier gaan we niet voor een revolutie, maar voor een evolutie: naar verdieping, verbinding, verbreding en verankering.”
Tegen revolutie zijn maar voor een evolutie walmt van reformistisch gedachtegoed, waar veel bezoekers van WORM niet voor zijn. Bezoekers van WORM worden vaak aangetrokken tot hun andere progressieve idealen. Op hun site staan namelijk ook ideeën over dat hun vertoningen een vorm van activisme zijn, namelijk “Pleasure Activism”, wat ervan uitgaat dat je plezier en genot een reden zullen zijn om te strijden tegen het onrecht in de wereld. Echter denken wij als marxisten dat strijd tegen onrecht onlosmakelijk is met revolutie, waar WORM uitdrukkelijk tegen is.
Naast WORM kent Rotterdam ook andere groepen die vaak screenings organiseren. Roffa Mon Amour is hier een ander voorbeeld van. Deze groep vertoont vaak films die degelijk wel een politiek thema hebben, zoals de queer cult classic “But I’m A Cheerleader”, de Palestijnse film “Voyage á Gaza” en vele anderen. Aangezien Roffa Mon Amour erg bekend is in de stad, trekt zij veel mensen aan. Dit is goed, omdat de politieke films die zij screent belangrijke thema’s benadrukken.
Ondanks het feit dat Roffa Mon Amour wel degelijk politieke films screent, profileren ze zichzelf niet als een politieke organisatie. Op hun site en op hun social media is niks te vinden over eventuele politieke meningen die zij hebben. Gezien de films die zij screenen wel degelijk politieke thema’s hebben, is dit jammer. Dit vind ik een gemiste kans.
Ik ben bij vertoningen van beide organisaties geweest. Wat ik jammer vond is dat dit vaak geen sociale evenementen waren, en enkel screenings waar mensen heen gingen, alleen of in een klein groepje, en vervolgens weer naar huis gingen. Dit is betreurenswaardig, aangezien deze vorm van media vaak interessante discussies op kan leveren, die nieuwe inzichten kunnen brengen voor iedereen die participeert in een eventuele discussie. Hierdoor zijn een aantal mensen, waaronder ik, gemotiveerd geraakt om zelf het roer in handen te nemen en zelf een nieuw filmcollectief te starten.
ROOD Rotterdam filmavonden
Onze ROOD Rotterdam afdeling heeft vaker filmavonden gehouden. Deze vinden elke laatste vrijdag van de maand plaats. Leden en niet-leden zijn regelmatig te vinden op ons pand voor deze vertoningen. Het interessante was dat er vaak een gelijke verdeling was tussen mensen die wel ROOD lid waren, of niet ROOD lid waren. De films die worden vertoond hebben vaak een linkse agenda. Ook hebben wij documentaires vertoond, zoals de in 2010 uitgebrachte “Tears of Gaza”, die de genocide vanuit het perspectief van drie kinderen volgt, of “Paris is Burning”, een documentaire over de drag gemeenschap in New York. Een vaste groep aan mensen was altijd aanwezig, en vaak kwamen andere mensen ook een aantal keer langs om te kijken. Bij sommige filmavonden was de opkomst zeer groot; een aantal jaar terug kwam wel 25 man op de Parasite filmavond af. Met gecoördineerde reclame voor deze filmavonden hopen we zelfs op nog grotere opkomst, in Nijmegen worden filmavonden van ROOD en het Spook af en aan door nog meer mensen bezocht, maar soms ook door minder. Het verschil in opkomst is dan bijna altijd terug te traceren naar de hoeveelheid moeite die is gestoken in het bekendmaken van de activiteit.
Wij hebben als linkse beweging de kans gehad om, naast de politieke thematiek die de films hadden die wij vertoonden, meer politieke ingeving te geven aan deze activiteit. In het draaiboek dat wij hebben gemaakt hebben wij een soort stappenplan gemaakt om elke vertoning goed te laten verlopen.
We beginnen simpelweg met een korte synopsis van de film. Daarna zal de film worden afgespeeld, met eventueel een korte pauze als de film lang is en mensen daar behoefte aan hebben. Achteraf is er ruimte voor discussie, en bespreken wij de inhoud die wij net hebben mogen zien. Dit gebeurt nu zonder echte discussievragen. De manier waarop dit plaatsvond is dat we bepaalde scènes bespraken, of bepaalde thematiek die in de film/documentaire verwerkt waren. In Nijmegen volgen soms lezingen na de film, zeker bij films waar het politieke karakter niet vanzelfsprekend is.
Echter kenden wij een aantal limieten omdat wij dit onder de naam van ROOD deden. De meeste mensen die aanwezig waren bij de filmavonden waren ROOD-leden. Niet ROOD-leden die aanwezig waren, kwamen vaak op uitnodiging van ROOD-leden. Zelfs met onze promotiemethoden is het ons niet gelukt om mensen van buitenaf te betrekken. Daarnaast zijn wij door gebrek aan andere middelen vaak geforceerd om ons actiepand, de Gaffel, te gebruiken. Wij hebben de middelen niet om screenings elders te houden. Ook worden hierbij open-air screenings, waar mensen vaak belang bij hebben, uitgesloten. Een manier om dit op te lossen, is mijns inziens, een perifereorganisatie op te richten in het thema van films.
Onze potentie
Er zijn veel dingen die we met een perifere organisatie kunnen bereiken. ROOD-leden die al aanwezig waren bij de filmavonden blijven opdagen zoals ze eerst deden. Omdat wij ons als onafhankelijk profileren, zullen niet-ROOD-leden zich ook aangetrokken voelen tot deze screenings, gezien een losse organisatie vaak laagdrempeliger is. Het voordeel van een perifere organisatie zijn is dat wij zelf de politieke lijn kunnen beslissen, en deze kunnen doordrukken. De films die wij kiezen en de discussievragen die wij opstellen kunnen op een bepaalde manier geformuleerd worden, zodat wij de politieke kern blijven en we mensen op de juiste manier bijdraaien. Het belangrijkste punt, echter, is dat mensen zich veel sneller aan zullen sluiten bij een filmclub dan een communistische jongerenorganisatie. Zo is de retentie van mensen hoger. In Nijmegen zie je dat mensen die naar een Spook-filmavond komen vaak meteen lid worden en later terugkomen op borrels en andere filmavonden. Haast niemand wordt meteen lid van ROOD via een filmavond.
Omdat wij niet officieel gelieerd zouden zijn aan een PJO, zou het makkelijker zijn om met de andere filmgroepen in de stad samen te werken. WORM en Roffa Mon Amour vertonen vaak samen screenings. Wij kunnen, met de structuur die wij opzetten, ook samenwerking opzoeken met deze andere groeperingen. Omdat wij ons specifiek richten op dit onderwerp, zullen ze samenwerking aantrekkelijker vinden. Bovendien geeft dit ons ook meer publiciteit en zal men die wat linkser ingericht is zich aangetrokken voelen tot onze groep.
Wat net als nadeel werd genoemd, was dat wij naast een pand weinig middelen bezitten om deze avonden te organiseren. Echter kan dit ook als een voordeel worden gezien. We hebben een vrij grote ruimte, waar veel stoelen en banken geplaatst kunnen worden. Op deze manier kunnen we klein beginnen en vervolgens middelen inzamelen om ons uit te breiden, en hopelijk kunnen wij met deze verkregen middelen ons uitbreiden naar andere locaties, en kunnen we open-air screenings, die veel mensen erg leuk vinden, permitteren.
Een tussenstap zou kunnen zijn om via ROOD nu filmavonden te organiseren, en daar te vragen naar interesse in verdere filmavonden, of een socialistische filmclub. Zo bouwen we een basis en maillijst die we kunnen gebruiken voor onze toekomstige socialistische filmgroep.
Kortom; het is tijd voor een expliciet marxistische filmgroep in het hart van de filmscène in Nederland; Rotterdam. Wij hebben de kans om mensen goede films te laten zien, na te doen denken over wat ze kijken en ze een politiek inzicht te geven over deze betrekkende vorm van media. Laten we Rotterdam transformeren tot een broeinest van revolutionaire cinephiles!
– Dominica Vidēji
Leave a Reply