Als LinkerFlank baseren we onze eenheid op negen punten. Om lid te worden dienen leden akkoord te gaan met het tot uitvoer brengen van de punten van eenheid. Het gaat er dan niet per se om of leden het met alle punten eens zijn; interne en externe kritiek op de punten blijven mogelijk. Ieder lid dient ze echter wel tot uitvoer te brengen.
- De communistische partij
De communistische partij organiseert arbeiders met een bepaald politiek bewustzijn: het bewustzijn dat het hervormen van kapitalisme ontoereikend is, dat een radicale verandering van de maatschappij noodzakelijk is; noodzakelijk om de kapitalistische cyclus van crises, waarvan gewone werkende mensen de dupe zijn, te doorbreken; noodzakelijk om te breken met imperialistische oorlogen en interventies; noodzakelijk om onszelf te redden van de gevolgen van klimaatverandering. De partij bereidt zich samen met deze arbeiders voor op een revolutie, waarin de arbeidersklasse voor zichzelf en door zichzelf aan de macht komt en de sociale, politieke en economische structuren van het kapitalisme overneemt, afbreekt en vervangt.
Het communisme is voor ons het zelfbewustzijn van het einddoel van de arbeidersstrijd. En het zelfbewustzijn van de arbeidersklasse als politieke kracht die grenzen en andere barrières overschrijdt en moet overschrijden om tot het eindpunt van haar strijd te komen. Het communisme is dus niet de gedachte van een arbeidersklasse “van” Nederland, of een gedeelte van de arbeidersklasse (niet enkel “stoere witte mannen in fabrieken” of juist enkel de meest onderdrukten, etc.), maar van de gehele klasse van allen over de aarde die afhankelijk zijn van hun eigen of iemands loon.
Als revolutionairen zijn we niet revolutiemakend. We treffen altijd gegeven omstandigheden van het kapitalisme aan, en het is onze taak om binnen die kaders te strijden voor ons doel. Als revolutionairen moeten we ons binnen de arbeidersbeweging hard maken voor een historisch-materialistische wereldvisie. Dat betekent een visie vanuit het perspectief dat de structuren van economische productie gepaard met de menselijke noodzaak om te overleven altijd de politieke en sociale kaders van de maatschappij bepalen. Hieruit volgt waarom de arbeidersklasse nooit met de burgerij kan samenwerken om aan de macht te komen. Maar hieruit volgt ook waarom sociale fenomenen die onze klasse verdelen onze mogelijkheid om te strijden voor revolutie beperken. - Bewustzijn
De communistische partij en haar revolutie zijn alleen mogelijk wanneer een aanzienlijk deel van de arbeidersklasse dit bewustzijn heeft ontwikkeld. Dit bewustzijn ontstaat zelden doordat men een politiek programma leest en erdoor overtuigd raakt. Het proces van bewustwording rust op sociale en politieke ervaringen. Mensen raken overtuigd van wat de vrienden van de wandelclub die zij vertrouwen vinden. Mensen raken overtuigd van de mensen die consequent de juiste inzichten over de bureaucraten van de vakbond of het apolitieke karakter van de klimaatbeweging hebben. Mensen zijn geneigd zich in te zetten voor radicale oplossingen, wanneer die zich sociaal aanbieden. Deze oplossingen moeten natuurlijk aansluiten bij een objectieve geleefde ervaring; men kan enkel tot ons komen als hun materiële omstandigheden hen toelaten zich sympathiek op te stellen ten opzichte van de arbeidersbeweging, maar het is vaak niet die geleefde ervaring alleen die een mens naar het zelfbewustzijn van het einddoel van deze beweging brengt.
Het moge duidelijk zijn dat dit bewustzijn in de huidige arbeidersbeweging nauwelijks bestaat. Revolutionairen zijn vaak geïsoleerd in politieke organisaties die een bepaalde afstand hebben van het sociale en politieke leven van de gemiddelde arbeider. Dat wil zeggen, er zijn relatief weinig sociale sferen en maatschappelijke strijdterreinen waar wij als revolutionairen ons geluid laten horen. In het huidige stadium van de arbeidersbeweging is het dan ook de primaire taak van revolutionairen om dit bewustzijn in deze sferen en strijdterreinen aan mensen bij te brengen. - Een nieuwe strategie van partij-opbouw
Onder communisten bestaat vandaag de dag een crisis in het vraagstuk hoe de eerste groep aan bewuste arbeiders, en daarmee het startschot van de communistische partij, moet worden opgebouwd.
De strategie die in essentie neerkomt op een kleine groep communisten tot de partij uitroepen om daarmee “direct naar de klasse te gaan” is niet geslaagd. Hetzelfde geldt voor het movementisme en verscheidene varianten van het overgangsprogramma. Allen maakte ze de fout om de communistische partij, of haar variant-in-opbouw als de oorzaak van de strijd van revolutionairen om een socialistisch bewustzijn bij anderen bij te brengen te zien, in plaats van als haar resultaat.
In essentie keren we dus de strategie van het Communistisch Platform ten aanzien van partijopbouw op zijn kop. CP ziet een partijbeweging zonder partij in haar midden om als politiek centrum te dienen als een onmogelijkheid. Dat politieke centrum is wat ons betreft wat ROOD en De Socialisten op dit moment al is en moet zijn: een groep bewust geworden arbeiders die via hun sociale sferen en maatschappelijke strijdterreinen op hun beurt weer anderen informeren over het goede nieuws van het einddoel van de arbeidersstrijd.
Het streven van ROOD en De Socialisten moet dus niet zijn om zichzelf, zonder beweging die haar bestaansrecht als partij geeft, om te vormen tot partij. Het doel is om door middel van een partijbeweging een grote groep aan bewuste arbeiders rondom ROOD en De Socialisten te organiseren. Het vormen van een formele communistische partij wordt daarmee het resultaat van de strijd van revolutionairen om dit bewustzijn bij anderen bij te brengen en níet haar oorzaak. Niet alleen wordt in dit proces het politieke centrum van de communistisch bewuste arbeiders verheven tot een partij; de sociale en maatschappelijke sferen en strijdterreinen worden daarbij ook verheven tot onderdeel van de beweging rondom de partij. Het gevolg is de partij en beweging die wij nastreven. - De partijbeweging
De partijbeweging is een verzameling aan organisaties, waaronder vakbonden, sociaal-culturele verenigingen en strijdorganisaties die rondom de communistische partij bestaan. Samen vormen ze een alternatief voor de kapitalistische maatschappij. Door onszelf op deze manier onafhankelijk van de kapitalistische klasse te organiseren wordt effectief alles gepolitiseerd. Alles staat in deze situatie in sterk contrast met hoe dingen normaliter in een kapitalistische maatschappij georganiseerd zijn en is daarmee een basis voor alternatieve macht tegenover de burgerlijke staat. Dit zorgt voor een verdere ontwikkeling van het revolutionair bewustzijn bij tot op dat moment apolitieke arbeiders, wat de partij verder in staat stelt de strijden voor een revolutie. - Strijd tegen bureaucratisering
Zowel de officiële communistische partijen als de revolutionaire sociaaldemocratie van het verleden zijn een inspiratiebron voor socialisten vandaag de dag. Als LinkerFlank zien we er echter geen heil in hun handelen onkritisch over te nemen. Het is van belang om te erkennen dat beide bewegingen afbrokkelden en uiteindelijk niet de doelen hebben bereikt die ze nastreefden.
De Sovjet-Unie en de aan haar gelieerde officiële communistische partijen waren een welgemeende poging om het communisme te bereiken. Na jaren van burgeroorlog en strijd tegen reactionaire krachten waren de machtsstructuren van de nieuwe Sovjet-Unie echter zo gevormd dat cliëntelisme en paranoïde oproepen tot eenheid effectief de dood van democratie veroorzaakten en het de arbeidersklasse daarmee onmogelijk maakte om door en voor zichzelf de macht te behouden. Op internationaal vlak veroorzaakte dit de verregaande bolsjewisering en centralisatie van de Derde Internationale.
De revolutionaire sociaaldemocratie maakte een soortgelijke ontwikkeling door. In de partijen van de Tweede Internationale vergaarde de bureaucratie de macht en ontstond er al snel een vastgeroest leiderschap welke door haar positie een steeds meer gematigde politiek aannam voor de buitenwereld en in veel gevallen intern de linkse krachten uit de partij stootte.
Als LinkerFlank geloven we niet in glazenbolpolitiek en speculatie over hoe de Sovjet-Unie en de sociaaldemocratie gered hadden kunnen worden. We zien vooral in het verval van de interne democratie in de partijen van onze voorgangers en het ontstaan van een machtige bureaucratie een grote valkuil. Hierin speelden factieverboden en een verbod op publieke kritiek een grote rol. Deze fouten werden door de officiële communistische partijen getheoretiseerd tot een falende strategie. Om deze reden spreekt de LinkerFlank zich uit voor de mogelijkheid tot factievorming en interne en externe kritiek op een communistische partij. - Klassenonafhankelijkheid
Niet alleen de weerstand tegen onze eigen bureaucratie moet gewaarborgd worden, ook onze onafhankelijkheid van de burgerlijke staat is van groot belang. Een communistische partij en de organisaties in haar periferie mogen nooit afhankelijk worden gemaakt van de burgerlijke staat en haar instituties. Dit zorgt er in de eerste plaats voor dat de bureaucratie, die haar positie steeds afhankelijker ziet worden van de staat, niet langer geneigd is zich tegen de burgerlijke staat te verzetten. Daarnaast geeft het de kapitalist alleen maar meer middelen om de socialistische arbeidersbeweging op cruciale momenten te saboteren. - Strijd tegen discriminatie
Onze gehele klasse, de werkende massa’s, is gedurende de geschiedenis door veel aspecten verdeeld geraakt. Soms bewust verdeeld met wrede doelen, soms door de pech van de omstandigheden. Verdelingen die in stand gehouden worden door het onrechtvaardig bevoordelen van de ene groep, en het neertrappen van de ander. Deze verdelingen zijn voor grote delen van onze klasse oorzaak van oneindig en ondraaglijk lijden en de dood.
De LinkerFlank stelt dat deze verdelingen nooit in het belang van de klasse zijn, en enkel een blokkade zijn in haar strijd en het overnemen en behouden van haar macht. De strijd tegen vrouwenhaat, queerfobie, racisme, xenofobie en alle andere vormen van haat die de arbeidersklasse verdelen, is een essentieel onderdeel van de klassenstrijd, nooit ondergeschikt aan andere delen van deze strijd. We kunnen als beweging nooit blind zijn voor deze discriminatie, daar dit onrechtvaardig is, de daadwerkelijke strijd van een groot deel van onze klasse zou negeren, enkel leidt tot het uitsluiten van het overgrote deel van onze klasse, en daarmee de onmogelijkheid om de strijd voor democratie te winnen. Een beweging die niet actief strijd tegen discriminatie van onderdelen van de klasse, kan nooit een representatie zijn van de hele klasse voor zich, en is daarmee nooit communistisch. We strijden er daarom voor dat communisten discriminatie serieus nemen, begrijpen en bestrijden.
Het proletariaat heeft niks te winnen bij het onderdrukken van minderheden, en juist daarom hebben onderdrukte minderheden te winnen bij het proletariaat als klasse voor zich. - Internationalisme
De arbeidersklasse heeft geen thuisland. De relatie tussen de kapitalist en arbeider verschilt in haar kern niet tussen landen. De conflicten van de natiestaten zijn conflicten van de burgerij en hebben, een paar uitzonderingen daargelaten, geen progressieve rol meer. De LinkerFlank steunt daarom vrijwel nooit één of andere zijde in een conflict tussen burgerlijke staten, en agiteert in plaats daarvan voor het omdraaien van de wapens richting de burgerij in eigen land. Zelfs als zij een kant tussen twee groepen van de burgerij steunt, zal ze altijd agiteren voor de opbouw van de revolutionaire arbeidersklasse in dit conflict als aparte macht, en niet voor het haar ondergeschikt maken aan burgerlijke belangen. Meedogenloze communistische kritiek wordt ook geleverd op progressieve burgerlijke krachten.
Door haar internationale karakter als wereldklasse, wordt haar revolutie een wereldhistorische gebeurtenis. Hoewel we dus door de beperkingen die de burgerij ons oplegt primair politiek voeren in Nederland kunnen we nooit handelen alsof ons lot niet het lot van het proletariaat over de wereld is. De LinkerFlank zet zich daarom in voor internationale solidariteit en tegen sociaal-chauvinisme, tegen het verdedigen van Nederlands of westers kapitaal. - Factie
De LinkerFlank is geen politieke partij maar een georganiseerde factie binnen ROOD en De Socialisten. We proberen door middel van interventies en openlijke kandidaturen deze organisaties te overtuigen van onze posities en hebben geen werking binnen de ongeorganiseerde en niet-socialistische arbeidersklasse. Naast het nastreven van deze lijn stellen we onszelf ook als doel om deze lijn verder uit te werken en gezamenlijk steeds weer naar een hoger niveau te tillen.
De kandidaten van de LinkerFlank handelen, in afnemende volgorde, altijd in het belang van de communistische arbeidersbeweging, ROOD/De Socialisten en de LinkerFlank. De besluiten en opmerkingen van de LinkerFlank moeten als doel hebben in de eerste plaats de communistische arbeidersbeweging, in de tweede plaats ROOD/De Socialisten en als laatste ook de LinkerFlank te versterken en moeten dus ook zo geïnterpreteerd worden. Wanneer de belangen van deze groepen in conflict lijken te geraken, dient altijd het belang van de communistische arbeidersbeweging op één gezet te worden.
Wij roepen alle kameraden die deze punten van eenheid onderschrijven op contact met ons op te nemen en zich hard te maken voor deze lijn!